به دست خود درختي مي نشانم              به پايش جوي آبي مي كشانم

كمي تخم چمن بر روي خاكش                        براي يادگاري مي فشانم

 درختم كم كم آرد بر گ و باري                 بسازد بر سر خود شاخساري

چمن رويد در آنجا سبز و خرم                    شود زير درختم سبزه زاري

به تابستان كه گرما رو نمايد                  درختم چتر خود را مي گشايد

خنك مي سازد آنجا را ز سايه                      دل هر رهگذر را مي ربايد

به پايش خسته اي بي حال و بي تاب       ميان روز گرمي مي رود خواب

شود بيدار و گويد : اي كه اينجا                درختي كاشتي روح تو شاداب

سروده آقاي عباس يميني شريف